Bulwary, część 2. Felieton Adama Świcia

Felieton Adama Świcia
Bulwary, część 2
Ileż to razy wdrapywałem się na dach rodzinnego punktowca po stalowej drabince zatopionej w ścianie na czwartym piętrze klatki schodowej! Podnosiło się właz z paździerza i zabierało za ustawianie telewizyjnej anteny.

Ta operacja wymagała współpracy trzech osób – ja na dachu, któraś z sióstr pod blokiem i kolejna przy telewizorze z otwartym oknem. "Trochę w lewo!", "Trochę w prawo!", "Lepiej, lepiej!", "Śnieży teraz, ale było prawie dobrze!".

Antenę ustawiało się "na Łosice" (częściej) albo "na Lublin" (rzadziej). Po osiągnięciu właściwych parametrów unieruchamiało się ją drewnianym klinem, rzucało okiem na osiedlową panoramę (grają chłopaki na boisku czy nie grają, które dziewczyny stoją pod trzepakiem...) i schodziło na dół przed ekran telewizora marki AMETYST 102, żeby oglądać jakiś mecz kadry Jacka Gmocha, "Sondę", serial "Kosmos 1999", "Echa Stadionów" albo "Muppet Show".

A wieczorami "szyby niebieskie od telewizorów"...

Sobotnie stare westerny z głosem Jana Suzina, kultowe seriale typu "Pogoda dla bogaczy" – o polskich, naprawdę znakomitych – nie wspominając. I raz na jakiś czas hollywoodzki hit, o którym potem można było przez trzy dni rozmawiać w szkole ze wszystkimi, bo wtedy wszyscy oglądali to samo.

Dzięki temu istniała wspólnota wrażeń i doznań, jakiś wspólny mianownik, do którego można się było odwoływać. Potem to się bezpowrotnie skończyło.
Adam Świć

Inne felietony Adama Świcia