Kiedy gruchnęła wieść o wojnie, a do granic Polski ruszyła rzeka ludzi z Ukrainy, pojawił się pomysł. Znajomi zaoferowali nieodpłatnie dom. Opuszczony i nieużywany. Postanowiliśmy go odświeżyć. Wspólnymi siłami i społecznie. I tak się stało!
Poruszenie było duże, zaangażowanie ludzi głębokie, szczodrość zadziwiająca. Do tego udało się poznać nowe osoby, zbudować relacje, które pięknie byłoby zachować na długo.
Do domu zaprosiliśmy 9-cioro uchodźców. Pomagamy im stanąć na nogi i przetrwać czas oczekiwania na koniec wojny. Tyle możemy zrobić, dając od siebie każdy po trochu. Tyle możemy zrobić, bazując na skromnych zasobach. 9 osób ma dach i strawę, a nikogo z nas nie obciąża to w sposób nadmierny. Wydawać by się mogło — model, o którym warto opowiedzieć i zainspirować kogoś więcej.
Ale internet potrafi zadziwić. W komentarzach dowiedzieliśmy się, że pomagać należy w ciszy, a prawa ręka nie powinna wiedzieć, co robi lewa. (Wyobrażacie sobie mieszkanie po takim malowaniu, gdzie prawa ręka nie wie, co robi lewa?)
Doszedłem do wniosku, że to chyba największa kłamstwo naszych czasów. Żeby uciszać dobro. Szum informacyjny, wszechogarniające problemy, choroby i zło, którymi kipią media. Podłość ludzka i oszustwa, hałaśliwe reklamy chcące pozbawić nas reszty pieniędzy... Wszystko to wrzeszczy. A dobro ma być ciche? Nonsens. Pomagać trzeba tak, aby zachęcać do tego innych.
Jedna z osób, które zaprosiliśmy do Radzynia, już szykuje się do samodzielności. Młodziutka Marina jest manikiurzystką, a Studio Uroda dało jej miejsce, w którym można ją wspomóc. Dając pracę i zapłatę. I o tym trzeba mówić głośno! Pierwsze osoby już się zapisują. Was też zachęcam. Wspierajmy Ukraińców w potrzebie. Wspierajmy lokalnych polskich przedsiębiorców. I budujmy silną społeczność!
Jakub Jakubowski, samorządowiec, społecznik, animator kultury i grafik komputerowy