Radzyniak, ,,pierwszoligowy" dziennikarz sportowy Jerzy Chromik, Stefan Szczepłek oraz reżyser filmu ,,Piłkarski poker" Janusz Zaorski pojawią się 10 stycznia w Radzyniu

Kim są bohaterowie spotkania ? 

 Jerzy Chromik. Publicysta. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego i Uniwersytetu Warszawskiego. Reportaż dyplomowy obronił w pracowni Krzysztofa Kąkolewskiego. Zadebiutował w tygodniku „Sportowiec”. Publikował również w „Meczu”, „Expressie Wieczornym” i „Przeglądzie Sportowym”. Przeprowadził wiele głośnych wywiadów (najsłynniejszy to „Spowiedź napastnika” z Dariuszem Dziekanowskim). Autor demaskatorskich tekstów o korupcji w polskiej piłce. Konsultant filmu „Piłkarski poker” Janusza Zaorskiego. Od 2006 do 2020 w TVP Sport. Autor czterech książek: „On, Strejlau” (2018), „Remanent. Teksty wybrane nie tylko z magazynu Sportowiec” (2021), „Remanent 2. Kalendarze Kazimierza Górskiego” (2022) i „Remanent 3. Piłkarski poker. Przed i po...” (2022).

Janusz Zaorski. Reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, scenarzysta, aktor, producent. Urodził się 19 września 1947 roku w Warszawie. Syn Tadeusza Zaorskiego, w latach 1957-1970 wiceministra kultury i sztuki, brat aktora Andrzeja Zaorskiego. Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1971). Jeszcze podczas studiów był asystentem reżysera Janusza Morgensterna przy realizacji serialu telewizyjnego „Kolumbowie” (1970). Zadebiutował krótką, pełną czarnego humoru opowiastką fabularną „Na dobranoc” (1970). Pierwszy pełnometrażowy film kinowy „Uciec jak najbliżej” – utrzymana w konwencji kina drogi historia chłopaka usiłującego przewartościować dotychczasowe życie – zrealizował dwa lata później. Komediowy „Awans” (1974), udana ekranizacja popularnej książki Edwarda Redlińskiego o przemianach obyczajowych i cywilizacyjnych polskiej wsi, przyniósł mu Nagrodę Główną w Gdańsku (1975), a adaptacja dramatu Stanisława Grochowiaka – „Partita na instrument drewniany” (1975) – Sławomirowi Idziakowi nagrodę za zdjęcia na następnym Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych (1976). Kolejne filmy – „Pokój z widokiem na morze” (1977; Srebrny Lampart i wyróżnienie FIPRESCI w Locarno), poświęcony konfrontacji zawodowej dwóch psychiatrów odmiennie traktujących zakres ingerencji w ludzką wolność i osobowość, oraz „Dziecinne pytania” (1981), traktujące o różnych postawach życiowych młodych ludzi, zbliżają Zaorskiego do kina moralnego niepokoju. Wielkie uznanie przyniosła mu, kończona potajemnie w czasie stanu wojennego, „Matka Królów” (1982; lawina nagród w Gdyni, ze Złotymi Lwami na czele, 1987; Złota Kaczka, 1988; Złoty Ekran, 1988; Srebrny Niedźwiedź w Berlinie, 1988), ekranizacja powieści Kazimierza Brandysa, poświęconej dramatycznym losom Łucji Król, samotnej kobiety wychowującej czterech synów, a w tle równie dramatyczne losy kraju lat 1933-1956, odciskające swe tragiczne piętno na każdym z nich. Utrzymany w konwencji sensacyjnej „Baryton” (1984), który przyniósł Zaorskiemu w Gdańsku Nagrodę Główną, Feliksowi Falkowi – laur za scenariusz, a Witoldowi Adamkowi – za zdjęcia, potwierdził, że reżyser znakomicie czuje się w różnych gatunkach filmowych, czego dał dowód kolejnymi udanymi realizacjami: adaptacją głośnej książki Stanisława Dygata „Jezioro Bodeńskie” (1985; Grand Prix w Locarno) czy efektownym „Piłkarskim pokerem” (1988), czyli – jak określa to sam reżyser – rzeczą o sprostytuowaniu się sportu. „Matką Królów” pokazał Zaorski, że dobrze czuje się w opowieściach zrealizowanych z dużym rozmachem inscenizacyjnym, rozgrywających się w długich przedziałach czasowych. Podobnie jest w „Pannach i wdowach” (1991), epickiej opowieści o stu latach polskiej historii z punktu widzenia kobiet, która zaczyna się powstaniem styczniowym, a kończy współcześnie, czy w „Syberiadzie polskiej” (2012), ekranizacji powieści Zbigniewa Domino, poświęconej Polakom deportowanym przez NKWD na Syberię w 1940 roku. Janusz Zaorski w latach 1987-1989 był członkiem Komitetu Kinematografii. W roku 1987 został wybrany przewodniczącym Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych, a w 1988 został kierownikiem artystycznym Zespołu Filmowego „Dom”. W latach 1991-1993 pełnił funkcję Prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji, a w latach 1994- 1995 był przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Odznaczony Złotym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2011).

Stefan Szczepłek. Spec od Deyny i futbolu. Całe życie związany ze sportem nie tylko zawodowo. Grał w piłkę tak dobrze, że Kazimierz Górski mówił o nim Biały Pele. Urodził się w Warszawie w 1949 roku. Jest absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego (nauki polityczne). Dziennikarz „Sztandaru Młodych” (1973), „Piłki Nożnej” (1974–1990), Telewizji Polskiej (1990–1991 i 1995–1998), „Życia Warszawy” (1991–1994), od roku 1999 w „Rzeczpospolitej”. Piłkarski ekspert telewizyjno-radiowy. Laureat nagrody im. Dariusza Fikusa (Twórca w Mediach, 2007), Złotego Pióra Klubu Dziennikarzy Sportowych i Polskiego Komitetu Olimpijskiego (2005–2007) oraz Nagrody Biznesu Sportowego DEMES – Osobowość Mediów 2007. W 2013 roku na warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego odsłonięto tablicę Gloria Optimis, na której wśród innych wyróżniono też Stefana Szczepłka w Złotym Kręgu wybitnych osobowości polskiego sportu. W 2014 roku został odznaczony przez Prezydenta Złotym Krzyżem Zasługi. Także w tym roku nominowano go do nagrody Radia Zet im. Andrzeja Woyciechowskiego. Jest członkiem honorowym klubów Hutnik Falenica i Pogoń Lwów Autor książek: „Deyna, Legia i tamte czasy”, „Moja historia futbolu” (dwa tomy: Świat i Polska), „Mecze, które wstrząsnęły światem”, „Polska! Biało-Czerwoni!”, „Żonglerka” oraz współautor kilkudziesięciu innych. Autor haseł dotyczących futbolu w Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN. Wysłannik prasy i telewizji na sześć mundiali, siedem finałów mistrzostw Europy, dwa o Puchar Narodów Afryki, kilkanaście finałów europejskich rozgrywek pucharowych. Kolekcjoner piłkarskich koszulek, programów i biletów na mecze, książek futbolowych. Autor wystaw piłkarskich w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie (2002 i 2012–2103) oraz Muzeum Miejskim w Ołomuńcu. Kocha muzykę klasyczną, jak nikt zna historię zabytków, uwielbia podróże. Jest erudytą i bibliofilem. Słowem – człowiek renesansu.