Ranczo a sprawa radzyńska, cz. 1/3. Felieton Jakuba Jakubowskiego

Ranczo a sprawa radzyńska, cz. 1/3
W majową sobotę wybrałem się do wsi Jeruzal (gmina Mrozy). W latach 2006-2016 była ona scenerią dla serialu "Ranczo". Skłoniło mnie to do kilku refleksji na temat potencjału, jaki szedł i idzie za filmem.

Popatrzyłem na wieś, w której go kręcono, pomyślałem o Radzyniu, z którym serial jest nierozerwalnie związany, podumałem też nad fenomenem kulturowym, jakim się stał. Dlatego felietony będą trzy.

 

Od premiery ostatniego sezonu minęło 6 lat. Mimo to "Ranczo" można codziennie oglądać w kilku kanałach telewizji, na których nadawane są odcinki z różnych sezonów. Można też na żądanie oglądać dowolne odcinki w dwóch internetowych serwisach: TVP VOD oraz Netflix. Dostęp do historii i bohaterów z Wilkowyj jest na kilka kliknięć myszki lub pilota.

Czy serial przetrwał kilkuletnią próbę czasu? Sposób pokazania Polski powiatowej jest wciąż aktualny. Bawi — nikogo przy tym nie obrażając, ale też uczy i próbuje nienachalnie zmieniać prowincjonalne myślenie.

 

Kto dzisiaj ogląda "Ranczo"? Jak wiele jest tych osób? Tego chyba nikt już nie bada. Kiedy spacerowaliśmy po jeruzalskim rynku, moją uwagę przykuła czteroosobowa grupka młodych, na oko osiemnastoletnich, chłopaków. Wyszli ze sklepu z butelkami "Mamrota" i zasiedli na przysklepowej, błękitnej ławeczce. Zapytałem, czy nie chcą, aby im zrobić zdjęcie. Pozując, wznieśli flaszki w górę, ale degustować nie chcieli. Chwilę potem usłyszałem, że przyjechali aż z Piotrkowa Trybunalskiego. Kiedy serial startował, mieli po dwa lata, kiedy produkcję zakończono — po dwanaście.

INNE FELIETONY JAKUBA JAKUBOWSKIEGO