Rocznicowy. Felieton Jakuba Jakubowskiego

Czekając pod blokiem na żonę i dzieci, którzy kończyli wizytę u koleżanki, oddzwaniałem na zaległe telefony. Minął mnie mężczyzna i omiótł rozpoznawczo spojrzeniem. Zrobiło mi się trochę głupio, że tak stoję pod jego blokiem.

 
Za parę minut ten sam mężczyzna, wracając do mieszkania, przystanął, przyznał, że skądś mnie zna, ale nie może sobie przypomnieć.

Wymieniłem kawiarnię, którą prawie 10 lat prowadziłem, szkołę, w której mogłem uczyć jego wnuki, albo miasto lub powiat, gdzie byłem i jestem radnym. A kiedy przedstawiłem się z imienia i nazwiska, pan uśmiechnął się i powiedział, że już wie: czyta we "Wspólnocie" moje felietony. Trochę zaskoczony, ale nie tracąc rezonu, zapytałem: co o nich sądzi. — W porządku są — odpowiedział. Po czym przyznał, że mieszka tu od urodzenia i zaczęliśmy przesympatyczną rozmowę, trwającą kilka minut. O lokalnych smrodkach gadaliśmy najmniej. Najwięcej o sekcji judo, w której trenuje jego wnuk, a w której ja kilkanaście lat temu przez dwa lata asystowałem trenerowi. Szybko znaleźliśmy wspólny język. Dziękuję za to!

Pod prawie każdym moim felietonem publikowanym w internecie pojawiają się anonimowe komentarze. Część z nich — co naturalne — pozwala mi zrozumieć, jak bezwartościowe są moje teksty, jak beznadziejnym jestem człowiekiem, który nie od zawsze mieszka w Radzyniu i na niczym się nie zna. Dziękuję i za nie!

 
Mija rok, od kiedy piszę i publikuję tu te krótkie słowa. Ani to dla kasy, ani dla sławy. Dla siebie i dla tych, którym nie jest to obojętne.

Jakub Jakubowski

Inne felietony Jakuba Jakubowskiego znajdziesz ( TUTAJ)