Po klęsce wrześniowej drużyna radzyńskich harcerzy pod komendą nauczyciela miejscowej szkoły powszechnej, harcmistrza Michała Lisowskiego zorganizowała się do działań podziemnych już jesienią 1939 roku. W czerwcu 1940 roku gestapo aresztowało grupę harcerzy oraz ich harcmistrza. Po krótkim przetrzymaniu i bestialskim przesłuchaniu, 5 lipca 1940 roku rozstrzelano ich w pobliskim lesie k/ wsi Sitno. Była to pierwsza egzekucja w pobliżu Radzynia.
Ciała 14 zabitych harcerzy oraz ich komendanta zostały ekshumowane w 1946 roku i pochowane w zbiorowej mogile na cmentarzu parafialnym w Radzyniu Podlaskim.
Leśna mogiła koło Sitna oraz zbiorowa mogiła na radzyńskim cmentarzu są miejscami często odwiedzanymi przez grupy młodzieży radzyńskiej i dorosłych z okazji kolejnych rocznic tych tragicznych wydarzeń.
Razem z Lisowskim rozstrzelano Ludwika Cyranka, Piotra Janczara, Feliksa Kopiasa, Józefa Kamińskiego, Zdzisława Maja, Zygmunta Pietrzaka, Jana Popławskiego, Jana Pucka, Stanisława Rosińskiego, Piotra Skubisza, Mariana Struve, Stanisława Strzeleckiego, Romana Makosza, Aleksandra Bezokiego. Pochodzili z Radzynia Podlaskiego, Łukowa, Lubartowa, Stoczka i Kąkolewnicy.
Rozstrzelani należeli do konspiracyjnych zastępów harcerskich powiązanych ze Związkiem Walki Zbrojnej, działających w porozumieniu z władzami harcerskimi w Lublinie. Organizatorem konspiracyjnego ruchu harcerskiego był Michał Lisowski. Aresztowani przez Gestapo w czerwcu 1940 r. byli przetrzymywani i poddani brutalnemu śledztwu w więzieniu w Radzyniu Podlaskim. Świadkiem egzekucji w Sitnie był jeden z policjantów, który po egzekucji sporządził wykaz zamordowanych. To on opisał przebieg wydarzeń i świadczył o nich po zakończeniu wojny. Ekshumacja zamordowanych odbyła się w dniach 18 i 19 IX 1946 r. Ciała poległych po uroczystym pogrzebie spoczęły na radzyńskim cmentarzu.
