Na ile z abstrakcją można szaleć ?
Na to pytanie Maksa Skrzeczkowskiego, gdzie jest wskaźnik realności i nierealności ?, Dorota Kulicka odpowiedziała szczerze :- Nie wiem. Czasem sama jestem zaskoczona tym co mi się w głowie układa, co potem jest na płótnie. To zaczarowuje, cieszy, obraz ,,sam” wyskakuje z płótna, innym razem jest to walka wielotygodniowa, ze sobą, ze zmęczeniem, materią, nieumiejętnością. I znowu ponowną próbą budowania sukcesu. Każde dzieło, które zostało stworzone i ujrzało światło dzienne jest wygraną walką.
Dyrektor przedstawiając Mariana Korczyka przypomniał, że rzeżbiarz z równą swobodą dokonuje wielkich realizacji sakralnych, tj. ołtarzy, krzyży, tronów papieskich, jednocześnie podejmujes się realizacji nieoczywistych. – Zostawia pan swoją pieczęć na nich każdym pociągnięciem dłutem. Życzę panu dużo siły, jest pan totalnym mocarzem, herosem. Kiedy zobaczyłem pierwszy raz te rzeźby, pomyślałem: - Takiej rzeźby nie stworzy słabeusz. I nie chodzi tylko o to, że rzeźba potrzebuje mocnego bicepsu, ale trzeba mieć odwagę żeby z kloca, kłody drewna , jak Michał Anioł potrudzić się i pokazać, że w tym drewnie drzemie rzeźba i ja, ten zuchwały, wydobędą ją - składał mu życzenia i gratulacje.
Marian Korczyk przyznał, że jego głównym zajęciem jest rzeżba sakralna, ,,ta duża”. – Ja ją traktowałem jako pracę rzemieślniczą, bo to praca z siekierą, z heblem, dłutem - wyliczał lekko żartując. Odskocznią od codziennej pracy stały się mniejsze figury, jednak to realizacje sakralne stały się dla niego życiowym wyzwaniem. - Moje rzeźby są w zasadzie w całej Polsce, nad Bugiem w Kodniu, w Sławatyczach, w Żarach Śląskich, w romańskim kościele w Inowrocławiu, praca przy papieskim ołtarzu dla Jana Pawła II podczas pielgrzymki w Drohiczynie i tronie dla ojca świętego. Dla mnie to ogromna satysfakcja - podkreślił.